Najczęstsze błędy popełniane przez ludzi

- Nachylanie się nad psem: psy odbierają ten gest jako postawę grożącą, gest ten budzi w psie niepokój, dlatego zawsze należy ukucnąć, aby pogłaskać lub przywitać się z psem.

- Unoszenie ręki nad głową psa i klepanie po głowie: dotyk po głowie akceptują psy jedynie od swoich właścicieli i od osób zaprzyjaźnionych.

- Ograniczanie ruchów, przytulanie, przytrzymywanie i branie na ręce: w psiej mowie ciała kładzenie łapy na drugim osobniku jest okazem dominacji. Nasze przytulanie pies odbiera tak samo.

- Głaskanie łap: matka uczy szczenięta, że nie wolno gryźć łap. W naturalnym środowisku osobnik z ranną łapą może paść ofiarą innych drapieżników, nie jest w stanie polować i przez to może umrzeć z głodu, dlatego psy nie lubią tego dotyku. Ponadto w opuszkach znajdują się wrażliwe receptory, za pomocą których pies wyczuwa wibracje z podłoża.

- Budzenie psa: nigdy nie należy budzić śpiącego psa, wyrwany z letargu może nas ugryźć. Jeżeli chcesz obudzić zwierzaka, najlepiej gwizdnąć albo go zawołać.

Sygnały niejednoznaczne

Ukłon przed drugim psem z wąsko ustawionymi przednimi łapami, jest zaproszeniem do zabawy. Natomiast jeśli łapy psa są szeroko rozstawione, oznacza to zachowanie dominacyjne, czyli chęć przestawienia, przegonienia drugiego psa.

Gryzienie po karku, zadzie i kłębie podczas gonitwy to zwykła zabawa. Jeżeli pies atakuje łapy i brzuch, jest to chęć zrobienia krzywdy drugiemu psu i nie należy pozwalać na takie zachowanie. Jeżeli psy wyskakują na siebie z szeroko otwartymi pyskami, warcząc na siebie i stając na siebie łapami − to też forma zabawy. Tak bawią się psy, które dobrze się znają i lubią.

Machanie ogonem nie oznacza radości. Ruchy ogona są wyrazem rosnących emocji psa − zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Kiedy nasz pies macha ogonem na widok nieznajomego osobnika, nie zawsze oznacza to, że chce się z nim bawić. Trzeba spojrzeć na całą mowę psiego ciała, na jego postawę i mowę pyska.

Lizanie po twarzy nie oznacza dawania buziaków właścicielowi. Gest ten wykonują psy, które chcą uspokoić dominującego osobnika. Psy często liżą człowieka, gdy ten weźmie je na ręce lub nachyla się nad nimi, całując je po głowie lub po pysku. Tym sygnałem pies prosi cię, żebyś prze- stał to robić, bo nie czuje się komfortowo w danej sytuacji.

Sygnały uspokajające

Aby uniknąć konfliktu, psy stosują sygnały uspokajające. Mają one na celu uspokojenie siebie i drugiego osobnika oraz zapewnienie go o dobrych i pokojowych zamiarach. Nasze psy codziennie wysyłają takie sygnały, pokazując nam, że czują się w jakiejś sytuacji mało komfortowo:

- odwracanie głowy

- odwracanie wzroku

- odwracanie się

- oblizywanie nosa

- zastygnięcie w bezruchu

- powolne poruszanie się

- machanie ogonem

- pozycja zapraszająca do zabawy

- siadanie

- kładzenie się ziewanie podchodzenie po łuku

- wąchanie podłoża

- rozdzielanie

- podnoszenie łapy

- mruganie oczami

- znaczenie terenu

- zachowania zastępcze czyli nagła zmiana planów

- uśmiechanie się

- mlaskanie

- robienie „miny szczeniaka”

- szczeniakowate zachowanie dorosłych psów

Wiele z tych sygnałów możemy zaobserwować podczas spaceru z psem. Kiedy nasz pies zauważy drugiego psa, często zwalnia krok. Później kieruje się w stronę drugiego psa, idąc po łuku. Nigdy frontalnie, bo podejście szybkim i pewnym krokiem na wprost jest niejako rzuceniem wyzwania drugiemu psu. Następnie przed samym spotkaniem zaczyna wąchać trawę, udając, że coś go zainteresowało, znaczy teren, a czasami nawet siada. Takim zachowaniem nasz pies chce pokazać innemu psu, że ma pokojowe zamiary i nie chce zrobić tamtemu krzywdy.

Psy poznają się poprzez obwąchiwanie okolic genitaliów, pysków, baku i okolic ogona. Pies bardziej pewny siebie wącha okolice genitaliów psa podporządkowanego, który stoi nieruchomo. Gdy skończy obwąchiwanie, odchodzi. Wtedy pies podporządkowany próbuje gwałtownie powąchać okolicę genitalną psa dominującego, ale w taki sposób, aby ten nie zauważył. Jeśli zauważy, to podporządkowany pies odchodzi. W psiej interakcji jeden osobnik jest zawsze słabszy, a drugi dominujący.

Niestety często jest tak, że to człowiek jest prowodyrem awantur między psami. Gdy widzimy drugiego psa, od razu napinamy smycz, dając tym samym sygnał naszemu psu: „Uważaj, tam jest pies!”. Następnie zaczynamy go ciągnąć w tył, a pies ciągnie nas w przód, jego postawa jest więc wysoka, taka jak przy agresji defensywnej. Drugi pies odbiera to jako grożenie, odpowiada na to wyzwanie i awantura gotowa. Jeżeli tak wygląda każdy spacer, to nasz pies zaczyna być sfrustrowany niemożnością podejścia do drugiego psa i wyrażenia swoich naturalnych zachowań. Frustracja powoduje zachowania agresywne i nasz pupil „rzuca się” na każdego napotkanego psa.

Pies używa tych samych sygnałów w komunikacji z człowiekiem. Opiekun psa musi nauczyć się je rozpoznawać i szanować. Np. kiedy wracamy do domu i widzimy, że pies coś zniszczył albo nasikał na dywan, jesteśmy źli i zaczynamy mówić do psa podniesionym tonem. Nasz pies zaczyna się oblizywać, odwraca głowę, mruży oczy, podnosi łapkę, ściąga uszy do tyłu, zaczyna merdać nisko położonym, prawie podkulonym ogonem, zwalnia krok, kiedy go wołamy. To wcale nie jest oznaka tego, że nasz pies wie, co zrobił źle i teraz się wstydzi. On reaguje na nasz podniesiony ton głosu i stara się nas po prostu uspokoić, pokazać, że nie ma złych zamiarów i prosi żebyśmy przestali zachowywać się agresywnie. Pies naprawdę nie rozumie, dlaczego jesteś zły/zła po powrocie do domu. Nie wie, że chodzi o kałużę na podłodze albo pogryzione kapcie. Pies kojarzy tylko 3 sekundy po czynności, którą wykonał dobrze lub źle, masz więc tylko 3 sekundy na reakcję. Po upływie tego czasu pies nie wie, za co został pochwalony lub zganiony.